Even een week met z’n 3’tjes er tussenuit. Ik zie een idyllisch, maar modern ingericht, huisje in het bos voor me. Houtkachel, sauna, ligbad, een fijne keuken om uitgebreid te koken en een heerlijke bank waar je met een goed boek in weg kunt zakken. Niet te ver rijden, budget proof en kindvriendelijk. Want we hebben een dreumes van net een jaar bij ons.
De zoektocht naar het perfecte plekje
We speuren uitgebreid het internet af. Vragen in onze omgeving naar tips, zetten Instagram in voor hulp, maar vinden niets dat volledig aan onze verwachtingen voldoet. Na een intensieve zoektocht komen we tot de conclusie dat ons droomhuisje niet te vinden is. Tenminste, niet voor de periode waarin wij zoeken. De huisjes die er qua inrichting het dichtst bij in de buurt komen, liggen op een vakantiepark. Dat is niks voor ons. Want burgerlijk. En burgerlijk dat zijn wij natuurlijk niet. Toch?!
De overgave
Na een tijdje dralen geef ik me over. Het blijkt toch de beste optie en ik heb geen zin om nog verder te zoeken. Dus boeken we een huisje op een vakantiepark (Landal De Vers in Overloon). Het voldoet vrijwel aan al onze eisen (behalve dat idyllische dan); het is relatief goedkoop en het is buiten de schoolvakanties, dus hoe erg kan het zijn? En toch, zodra mensen aan mij vragen waar we naartoe gaan, reageer ik een beetje lacherig. Het voelt gewoon niet zo avontuurlijk.
Zelfs op het moment dat we in het huisje aankomen, kan ik het nog niet helemaal los laten. Het is inderdaad standaard. Ook al staan er verschillende typen huisjes op het park, het voelt toch een beetje als een eenheidsworst.
De voordelen
Gaandeweg de week begin ik toch ook de voordelen van een vakantiepark te ervaren. En dat zit hem vooral in de voorzieningen die binnen handbereik zijn. In no time zijn we in het zwembad, bij regen maken we gebruik van de binnenspeeltuin en in het restaurant kun je een prima hapje eten. Ook zijn er activiteiten voor kinderen, zoals knutselen en dansen in de kinderdisco. Van dit laatste maken we met onze dreumes geen gebruik, maar ik kan me zo voorstellen dat oudere kinderen zich hier prima vermaken. Een bijkomend voordeel is ook dat in het huisje zelf allerlei voorzieningen voor kinderen aanwezig zijn, zoals een ledikantje, kinderstoel en traphekje.
In no time zijn we in het zwembad, bij regen maken we gebruik van de binnenspeeltuin en in het restaurant kun je een prima hapje eten.
En ach, als het ’s avonds donker wordt, trekken we ons terug in ons huisje met de gordijnen dicht. Van de hoekbank en overige matrassen (we hebben een 6-persoonshuisje met z’n 3’en) maken we een grote bedbank in de woonkamer, waar we heerlijk kunnen dollen en spelen. Als de kleine in bed ligt, zetten we de sauna aan of laten het bad vol lopen om lekker samen te ontspannen. Uiteindelijk gaat het er ook om dat we een week lang alle tijd voor elkaar hebben. En of dat nou in een klein schattig zelfvoorzienend huisje in the middle of nowhere is of in een bungalow op een vakantiepark met faciliteiten, dat maakt dan ook niet zo veel meer uit.
Uiteindelijk gaat het er ook om dat we een week lang alle tijd voor elkaar hebben.
Burgerlijk…
Burgerlijk. Ik zocht het nog even op in het woordenboek. Ik vond daar: horend in een geregelde maatschappij, bekrompen en saai, niet avontuurlijk. Ik kan me er bij neerleggen dat we, nu we een kind hebben, wat burgerlijker worden. Maar me er helemaal aan over geven kan ik (nog) niet. En daarom hebben we op het vakantiepark toch ook maar weer plannen gemaakt voor een volgende verre reis.
