In de 5 jaar dat Pete en ik samen zijn, hebben we behoorlijk wat afgereisd. Toen we ietwat ongepland (lees: op een vulkanisch eiland in Nicaragua) zwanger werden, was een van onze eerste voornemens dan ook om vooral te blijven reizen. En ons niet te veel te laten leiden – of beperken – door het hebben van een baby. Maar hoe zorg je er nou voor dat de onzekerheden die gepaard gaan met het ouderschap niet ten koste gaan van spontaniteit en avontuurlijkheid?
Een ongepland avontuur in Oregon (VS) bood een wijze les: niet te veel denken en ‘gewoon doen’, maar dan wel met wat voorbereiding. De reis naar Portland (OR) was op zichzelf al een groot experiment. Het vooruitzicht van een 10 uur durende vliegreis met onze 7 maanden oude dochter op schoot sprak me niet direct aan. De onvermijdelijke jetlag evenmin. Ook het feit dat Pete voornamelijk aan het werk zou zijn (voor hem was het een werktrip) maakte het idee niet veel aantrekkelijker. Ik besloot toch mee te gaan, omdat ik mezelf wilde bewijzen dat op deze manier reizen nog steeds mogelijk is. Mezelf uitdagen door gewoon in het diepe te duiken.
Een klein inschattingsfoutje
En toegegeven, het viel alles mee. De lange vliegreis verliep ondanks weinig slaap voorspoedig, en ook de babyjetlag was, mede door onze realistische verwachtingen, prima handelbaar. Dat ik daardoor misschien iets te overmoedig was, werd pijnlijk duidelijk tijdens een uitstapje naar de Wahkeena en Multnomah Falls. Op een middag, terwijl Pete aan het werk was, besloot ik met onze goede vriend en host Matt de jetlag te bestrijden met wat Matt omschreef als een easy stroll naar een van de watervallen. Het bleek echter wel heel erg easy: na een kleine 20 minuten wandelen met Davey in de draagzak waren we er al. Ik voelde me fysiek goed en de beweging en het uitzicht smaakten naar meer, dus na een korte blik op de kaart besloten we verder te lopen – een tocht van ongeveer een uur, dachten we.
Dat ik daardoor misschien iets te overmoedig was, werd pijnlijk duidelijk tijdens een uitstapje naar de Wahkeena en Multnomah Falls.
Al snel veranderde de route echter van goed onderhouden traptreden in een oneffen weggetje.
Het bleek bovendien een flinke klim naar boven; we hadden zowel de lengte als de intensiteit van de tocht flink onderschat. In de ongeplande 3 uur durende hike die volgde bewoog ik me over smalle bruggetjes (lees: houten planken), waadde ik door riviertjes en liep ik langs steile afgronden. En dat alles op dunne sneakers en met een baby van 7 maanden op mijn buik. “Papa zou eens moeten weten…”, verzuchtte ik elke keer als ik met de hulp van onze goede vriend Matt op de natte stenen of dunne houten plankjes balanceerde. Écht gevaarlijk werd het nooit, maar spannend was het wel.
In de ongeplande 3 uur durende hike die volgde bewoog ik me over smalle bruggetjes (lees: houten planken), waadde ik door riviertjes en liep ik langs steile afgronden.
Doemscenario’s
Intussen deed zich ook een meer logistiek probleem voor: in de veronderstelling dat we op tijd weer terug zouden zijn had ik Daveys lunch thuisgelaten. Ook had ik, op een luier en een paar doekjes na, qua verschoonspullen nauwelijks iets bij me. Terwijl alle tegenliggers ons met bewondering complimenteerden over onze avontuurlijkheid en ‘onze’ prachtige dochter (So inspirational, you’re so lucky!), zag ik alleen maar voor me hoe Davey zichzelf ineens helemaal zou onderpoepen en ik niks zou kunnen doen. Ze was echter voorbeeldig: de helft van de wandeling lag ze in haar draagzak te slapen en de rest van de tijd hing ze tevreden te brabbelen en te zingen. 3 uur en vele prachtige uitzichten later stonden we weer veilig op de parkeerplaats. In het nabijgelegen restaurant (mét kinderstoel en verschoonhoek!) deden we ons tegoed aan een welverdiende lunch.
Actief en avontuurlijk: het kan!
Had ik geweten wat ons precies te wachten stond dan was ik waarschijnlijk niet eens aan deze wandeling begonnen. Het idee van een 3 uur durende tocht, inclusief flinke klimmen en afdalingen, schreeuwt nou niet meteen ‘kindvriendelijk’. Het is vaak verleidelijk om de veilige en gemakkelijke weg te kiezen en te zeggen dat zoiets niet meer kan. Aan de andere kant: écht gevaarlijk werd het nooit. Sterker nog, als ik genoeg eten, luiers, en schone kleertjes bij me had gehad – en wellicht betere schoenen aan – dan was er vrij weinig aan de hand geweest. Deze ervaring deed me des te meer beseffen dat je soms gewoon iets moet doen om erachter te komen dat er meer mogelijk is dan je denkt; ook (of juist) met een kind. Het was een onvergetelijke wandeling, waarin ik ondanks de lichte spanning en zorgen intens genoot van het feit dat ik zulke uitdagingen nog steeds aan kan gaan met mijn kindje in de draagzak. Al zal ik tijdens een volgende trip in de natuur zorgen dat ik altijd met een volle rugzak én op wandelschoenen de deur uitga – voorbereid op het onverwachte, zodat ik elk avontuur zonder zorgen kan omarmen.
