En toen was het tijd voor het letterlijke hoogtepunt van onze reis: het dak van de wereld, de Himalaya. Van Kathmandu reden we met een taxi naar Pokhara. Daar zouden we dan eindelijk beginnen aan onze 5-daagse hike door het Annapurna-gebergte (onderdeel van de Himalaya).
Vrouwen voor toerisme
In Pokhara hadden we geboekt bij 3Sisters Adventure Trekking, een organisatie die Nepalese vrouwen de kans geeft zich te ontwikkelen in de toeristische sector. 3Sisters heeft een eigen hotel met restaurant en daarnaast is er ook de mogelijkheid om verschillende activiteiten te boeken. Waaronder dus onze hike. Een hele toffe gids gaf ons een briefing en van haar kregen we ook verschillende spullen te leen. In ons geval waren dat 2 rugtassen, hikestokken en slaapzakken (tip: vraag er ook een voor je kind, want ze gaan ervan uit dat ze bij je in de slaapzak slaapt). De rugtassen mochten we vullen met alles wat we nodig dachten te hebben gedurende deze 5 dagen. Zogenoemde porters, die ook werkzaam zijn bij 3Sisters, zouden onze tassen dragen.
Kleuterdraagzak
Om zeker te zijn van een tocht zonder al te veel kleuterdiscussie, hadden we voor onze dochter een speciale draagzak voor kleuters meegenomen. Zo konden wij (Marcel) haar dragen. Ze vindt het namelijk prima om zelf te lopen, maar kan opeens besluiten dat ze er geen zin meer in heeft. En ja, dan sta je daar in die Himalaya met een boze kleuter. Dat wil je niet, dus dit was een superoplossing.
Lekker handig
Qua kleren hadden we van tevoren goed nagedacht over wat we mee moesten nemen. Nou ja, goed nagedacht… Letterlijk de avond vóór de hike, kwam ik erachter dat mijn wandelschoenen niet meer pasten. Kennelijk waren mijn voeten opgezet door de zwangerschap. Ik had ze dus helemaal voor niets meegenomen. Lekker handig. Gelukkig had ik wél mijn hardloopschoenen mee.
Klaar voor de start…
De avond voor de hike begon ik toch een beetje zenuwachtig te worden. Ik vond het ineens nogal wat: zwanger en met een meisje van 4 jaar 5 dagen hiken door het indrukwekkendste gebergte van de wereld. Maar goed, ik was er nou eenmaal, dus dan zetten we door natuurlijk.
De avond voor de hike begon ik toch een beetje zenuwachtig te worden.
Guide en porters
We gingen samen met onze guide en 2 porters op weg. Het was fijn dat we onze gids alles konden vragen over de Nepalese cultuur en over het eten onderweg. Zo gaf ze bijvoorbeeld aan dat we geen salade moesten bestellen, omdat dit ‘not good’ was. Erg fijn, want hier ziek worden is het laatste wat je wilt.
Kind is koning
Tijdens onze hike sliepen we in een soort hostels. Vrij basic, maar van alle gemakken voorzien. Er komen amper kinderen, dus de mensen in de hostels keken wel even op wanneer ze onze dochter zagen. Ze werd dan ook lekker in de watten gelegd.
‘Heuvelachtig’ gebied
De route werd gaandeweg steiler. Er waren ook een hoop traptreden die we moesten trotseren. Voor mijn gevoel een stuk of… 100.000!?! Onderweg passeerden andere hikers ons. Maar ook hele kuddes ezels en koeien die van de ene naar de andere plek werden verplaatst.
Hikecommunity
Van tevoren hadden we niet zo stilgestaan bij de andere hikers. Die vormden echt een soort community, een beetje zoals je dat bij duiken ook wel ziet. Er hangt een heel fijn sfeertje. Iedereen is supervriendelijk. We hoorden gepassioneerde verhalen van mensen die veel heftigere gebergtes hadden bedwongen, of die zelfs tot Basecamp 1 (onderdeel van de tocht naar de Mount Everest) waren gekomen. Gaaf om te horen én inspiratie voor later.
Letterlijk top!
En toen, na een aantal dagen, zagen we ineens die prachtig besneeuwde bergtoppen opdoemen. Wat een spektakel was dat, een echt cadeau na een lange intense tocht. Alle vermoeidheid viel even weg. En als we daarna lekker rozig rond het vuur zaten in de gemeenschappelijke ruimte, voelden we ons helemaal voldaan.
Cooling-down
Nadat we de top hadden bereikt, moesten we natuurlijk ook weer naar beneden. Wederom met heel veel traptreden. Dat was eigenlijk nog pittiger dan de tocht omhoog. Want afdalen betekende flinke spierpijn in de kuiten. Gelukkig hadden we een paar rustdagen gepland in een mooi hotel in Pokhara. Tijdens deze rustdagen konden we mooi terugkijken op de afgelopen 5 dagen. We kwamen allebei tot de conclusie dat we het, ondanks de spierpijn, voor geen goud hadden willen missen.
Toen we na een paar dagen hersteld waren stond er alweer iets nieuw op het programma: Chitwan National Park. Waar tijgers in het wild leven! Je leest er meer over in mijn volgende blog.
