De palmbomen en het witte strand zorgden voor een brok in mijn keel. We waren er; aan het einde van de wereld!
Drie dagen eerder…
Klaar voor de start
Bepakt en bezakt stonden we op Schiphol. Klaar voor deze ontzettend lange reis met onze baby en kleuter. We zouden een maand lang gaan reizen door Indonesië, voornamelijk naar plekken waar we ook mooi konden duiken. Veel voorbereiding was eraan voorafgegaan. Want het zou de eerste keer reizen zijn met 2 kinderen. Hoewel we best gevorderd waren in het reizen met onze oudste dochter, zagen we ook wel in dat dát met 2 kinderen iets meer uitdaging zou opleveren. Maar we waren er klaar voor. Onze eerste bestemming was Hoga Island (ook wel Pulau Hoga), een mini-eilandje behorende bij Wakatobi, Sulawesi. Deze bestemming staat bekend om de mooie duiken die je er kan doen. We vonden deze bestemming in de duikreisgids “Diving in Indonesia”. Later kwamen we er overigens bij toeval achter dat Floortje Dessing een aflevering rondom Hoga Island heeft gemaakt voor het programma “Floortje naar het einde van de wereld”. Een hele leuke bijkomstigheid!
Inflight-entertainment
De eerste 2 vluchten liepen gesmeerd. We vlogen vanaf Amsterdam, via Dubai, naar Kuala Lumpur. Onze jongste paste gelukkig nog in het bassinet. Voor ons was dat ideaal, want zo kon ze goed slapen en hadden wij onze handen vrij voor de oudste. Voor ons is zo’n vliegreis natuurlijk al vreselijk lang, maar voor een beweeglijke kleuter des te langer. Gelukkig zijn vliegtuigmaatschappijen gebaat bij vluchten met rustige kindjes, dus qua speelgoed zit het meestal wel goed.
Tegenwoordig zijn dit niet meer de geijkte setjes kleurplaten met potloodjes, maar knuffels en leuke knutselsetjes. Naast het speelgoed is er op intercontinentale vluchten vaak ook prima inflight-entertainment voor kinderen, in de vorm van tekenfilmpjes en spelletjes. Daarnaast hadden wij een oude telefoon mee waar we een hoop kinderseries van Netflix op hadden gedownload (tip: vergeet de oordopjes niet).
Onze jongste paste gelukkig nog in het bassinet. Voor ons was dat ideaal, want zo kon ze goed slapen en hadden wij onze handen vrij voor de oudste.
Moe? Nee hoor
Na 2 vluchten kwamen we aan in Kuala Lumpur. Daar hadden we een overstap van 6 uur, net genoeg om niet door verveling en jetlagverschijnselen bevangen te worden. ‘Gelukkig’ was er veel gedoe over het gewicht van onze duizend koffers en de maxi-cosi. Uiteindelijk kostte het ons een flinke duit, maar wakker waren we toen wel.
Hoe verder we kwamen, hoe minder toeristisch het werd en hoe meer aandacht we kregen. We vielen namelijk erg op met onze 2 zeer Hollands uitziende meisjes. Vanaf Kuala Lumpur vlogen we naar Makassar, Indonesië. Daar verbleven we een nachtje in het Ibis Budget óp het vliegveld. We hoefden dus niet met al onze koffers en kinderen in een taxi of bus. Wel zo makkelijk. Het Ibis Budget was van alle (basis) gemakken voorzien, zoals heet water, drinkwater en een kamer met 3 bedden. Onze oudste kon in het 3e bed en voor onze jongste hadden we het (daar is ie weer) Deryan-tentje mee.
In Makassar maakten we ons redelijk uitgerust op voor de laatste 2 vluchten. Dat waren 2 korte binnenlandse vluchten, van elk een uurtje. Deze gingen van Makassar naar Kendari en van Kendari naar Wanci. Wanci was het eiland waar onze uiteindelijke bestemming (eiland Hoga) toe behoorde. Maar we waren er nog lang niet!
De laatste etappes
De andere dag lieten we ons, na weer een hotelovernachting, naar de haven brengen. Daar hadden we uiteraard weer veel bekijks. Bij de grote (houten) boot werden onze koffers al snel uit onze handen gegrist en naar het ruim gebracht. Hopende dat deze er bij aankomst ook uit zouden komen. Vervolgens werden we naar een plekje speciaal voor vrouwen en kinderen (Marcel mocht ook mee) gedirigeerd. Dat ging via kleine gangetjes waar we amper met rugtassen en de maxi-cosi doorheen pasten. In het gedeelte voor de vrouwen en kinderen was het nog best gezellig, onze oudste kreeg snoepjes en aandacht. Zo vlogen die 2 uur voorbij.
En toen waren we op Kaledupa. Wie zou ons nou eigenlijk naar Hoga Island brengen? Dat was op dat moment nog niet helemaal duidelijk. Gelukkig kwam er al snel een wiebelig bootje met een klein motortje aanvaren. Onze boot! En daar zaten we hoor – moe en gaar – op zee met al onze spullen en kinderen. Deze tocht duurde een halfuurtje. En toen… ja! Daar was Hoga! Als een prachtige oase in een blauwe zee. Weg van de drukte, chaos en herrie van de afgelopen dagen. We zouden er 2 weken zo vreselijk gaan genieten.
Eindelijk waren we er… aan het einde van de wereld!
